Sketch: Iets over een balk en een splinter...

Twee personen komen binnen.

Ze zien er beiden hetzelfde uit; dezelfde gekke hoed, dezelfde jurk, dezelfde schoenen en dezelfde tas. Dit moet heel belache­lijk zijn. Ik heb twee "hoeden" gemaakt van karton: een karton­nen strook voor bovenop je hoofd (tien centimeter breed) met lange stroken van karton daaraan vastge­niet, dusdanig dat de stroken naar buiten hangen in een boog naar beneden. De jurken waren van twee lakens, de schoenen waren gewoon schoenendozen en de tassen waren emmers. Je ziet er echt belachelijk uit.

De sketch gaat als volgt:

De ene persoon lacht de andere uit. Deze persoon komt bijna niet meer bij van het lachen. "Tsjonge, jonge, jonge, wat zie jij er gek uit". De ander reageert gelaten en afwachtend, haalt de schouders eens op. De lacher loopt helemaal rond de ander, wijst naar de hoed en moet weer vreselijk lachen. Dan wijst deze naar de jurk en krijgt direkt weer een schaterbui. Dan de schoenen, nee maar, wat een giller.

Het enige wat op een gegeven moment de andere persoon zegt, is: "Jij ziet er net zo uit". Nou, nu is de lacher beledigd. Hoe durft die ander dat te zeggen. Dat is toch wel het toppunt van brutaliteit. Diep beledigd gaat de "lacher" weg.

Ja, het is soms frappant te zien hoe mensen en kinderen anderen bekritiseren enz., terwijl ze zelf hetzelfde doen.